تنش ها و جنگ ها با سست کردن اقتدار دولت ها و باز کردن راه بر بازیگران موثر تر جدید، دولت های مرکزی را تضعیف می کنند. دولتی که دیگر از شهروندانش حمایت نمی کند، تمام مشروعیت خویش را از دست می دهد: به این دلیل است که جایگزین کردن دولت های خاورمیانه حتی اگر سرکوبگر باشند با بازیگران میان دولتی یا فرادولتی در مدیریت امنیت، لاجرم به فاجعه یی بدل خواهد شد. دولت می تواند اصلاح شود. در مقابل طبق الگوی آلن جوکس، حاکمیت این بازیگران به «پادشاهی آشوب» منتهی می شود که از سومالی به افغانستان و از آنجا تا کمربند فقر گرداگرد پایتخت های غربی کشیده خواهد شد.