اصولا در عرصه های اجتماعی و سیاسی جهان معاصر و در واقعیت خارجی راهی جز پذیرش شورا در انتخاب حاکم دولت وجود ندارد و دردنیای جدید عملا توجه به جمع گرایی درتصمیم گیری و ایجاد چارچوب های مشخص و جمعی و تصمیم گیری های کلان حاکمان جای توجه به صفات و ویژگی های حاکم را گرفته است، تا جایی که اصولا سؤال چگونه باید حکومت کرد؟« مهمتر از چه کسی باید حکومت کند؟» جلوه می کند. درجمهوری اسلامی ایران نیز موضوع شوراها جایگاه ویژه ای یافته است، وجود شوراهای مختلف درعرصه های گوناگون تصمیم گیری و انتخاب رهبری، رئیس جمهور، وزراء، نمایندگان مجلس شورای اسلامی، نمایندگان شوراهای شهر و روستا، براساس رای یک مرحله ای یا