غروب جمعه.

اسلامشهر.

جلوی دیوار آجری بانک سپه.

دورتر از همهمه مغازه ها مریم روی آسفالت پیاده رو نشسته است. سه تکه مقوا زیرانداز او و سه بچه اش و یک روتختی موکتی کرم رنگ رواندازشان.

چهار نفری تنگ هم چسبیده اند زیر روتختی و تا توانسته اند لباس پوشیده اند، یعنی هرچه داشته اند به تن کشیده اند که بتوانند 7، 8 ساعت در سرما دوام بیاورند. بیش از سه ماه است که مریم هر روز می آید و جلوی دیوار آجری بانک سپه می نشیند. زبانم نمی گردد که بگویم گدایی می کند. نه چهره اش به گدا می ماند و نه رفتارش. 23ساله است با چشم و ابروی سیاه، سیاه سیاه و افتادگی گوشه لب هایش تمام اندوه صورتش را در خود جا داده است.