قاسم بن محسن گوید: در سفر مکه در راه، شخصی مستمند و ضعیفی را دیدم، یک قرص نان به او (صدقه) دادم، پس با همراهان به راه خود ادامه دادم، در راه گردباد تندی وزید که عمامه همه ما را با خود برد.

در مدینه به حضور امام جواد (ع) رسیدم به من فرمود:

«ای قاسم گردباد، عمامه های تو و همراهان را با خود برد»؟

گفتم آری. امام به خدمتکارش فرمود:«برو عمامه قاسم را بیاور»، خدمتکار داخل خانه شد و همان عمامه خودم را آورد و به من داد.

به امام جواد (ع) عرض کردم:« چگونه این عمامه نزد شما آمد؟» در پاسخ فرمودند:«به آن شخص مستمند در راه صدقه دادی، خداوند صدقه تو را پذیرفت و از تو تقدیر نمود، و عمامه ات را برگرداند». ان الله لایضییع اجراالمحسنین (توبه- 120)

قطعا خداوند پاداش نیکوکاران را تباه نمی کند. (1)

1- بحارالانوار، ج 50، ص 47