در حال حاضر ما حدود سه میلیون نفر سهام دار داریم که از این تعداد، در سال گذشته بیش از 750 هزار نفر معامله انجام دادند. به این ترتیب می توان گفت که بورس، کم و بیش برای سرمایه گذاران شناخته شده است و آشنایی نسبی با این بازار بین افراد وجود دارد، اما این تعداد، در مقایسه با کشورهای صنعتی نظیر انگلیس، آمریکا یا ژاپن، میزان مشارکت مردم، بسیار پایین است، چرا که در این کشورها، عمده مردم در بازار سرمایه فعال هستند و بخشی پس انداز خود را به سرمایه گذاری در سهام و اوراق مشارکت اختصاص می دهند.

در حقیقت می توان گفت که تنها حدود 5/4 درصد از مردم سهام دار هستند که این نسبت در مقایسه با سایر کشورهای صنعتی، بسیار پایین است و جای بحث بسیار دراد.

به نظر می رسد که برای ایجاد انگیزه بین سهام داران و جذب افراد به سوی بازار سرمایه، باید به آن ها اثبات کنیم که این بازار از تبادل، توازن و بازدهی مناسبی برخوردار است. چنانچه مردم، احساس کنند که بورس با تلاطم و عدم ثبات نسبی مواجه است، ترجیح می دهند تا پس اندازهای خود را در بخش های بدون ریسک سرمایه گذاری کنند. در این راستا، سپرده گذاری در بانک های دولتی و خصوصی، رخ نمایی می کند. البته عقیده من بر این پایه استوار است که نوسان در سوددهی شرکت های بورسی، منطقی است و باید وجود داشته باشد، اما نباید شاهد نوسانات شدید در قیمت و بازده شرکت ها باشیم.

آنچه که در دو سال اخیر، مردم را از بورس فراری و از سرمایه گذاری در بازار سرمایه گریزان کرده است، وجود نوسانات شدید در قیمت و بازده است. البته این مقوله نیز خود معلول ریسک های سیاسی حاکم بر بورس بوده است.

این ریسک های سیاسی نیز خود ناشی از تصمیمات شتاب زده و خارج از انتظار سرمایه گذاران از سوی دولت و نیز مناقشات بین المللی ایران و نگرانی های ناشی از توسعه تحریم ها علیه ایران است.

امید است که با بر طرف شدن این موانع، شاهد رونق بیش تر در بازار سرمایه باشیم.