حقیقت، گوهر ارجمند و گرانقدری است که ارزش و قیمت آن، هنگامی شناخته و مشخص می شود-که همچون سلامتی و عافیت-دیگر نباشد; یعنی دروغ، جای آن را بگیرد.

نیاکان و اجداد ما، دروغ را بزرگترین و بدترین دست پخت اهریمن و هم سنگ قحطی می دانستند. آشکار است که کتمان حقیقت و وارونه کردن آن و نشر دروغ، از سوی هر کس که باشد، شایسته ملامت و نقد است; و پوشاندن حقایق یا بیان سخنان دروغین، از سوی صاحبان قدرت و مسوولان و متولیان، به گونه ای مضاعف، مستوجب عوارض سوء و پیامدهای ناگوار و البته درخور تقبیح و انتقاد; چرا که نتایج آن در چنین حالتی (کتمان حقایق یا دگرگونه کردن واقعیت ها و تحلیل و تفسیر دروغین از اوضاع) دامن لایه های اجتماعی و بخش قابل توجهی از شهروندان-و چه بسا یک ملت-را بگیرد...