لزوم شکیبایی، به معنای بی تفاوتی در معتقدات خود آدم نیست، بلکه عشق نابتر و هوشمندانه تر نسبت به معتقدات خویش است. شکیبایی به ما آنچنان قدرت ژرف روحی می بخشد که از تعصب ] خشک غیر منطقی[ همان اندازه فاصله دارد که قطب شمال از قطب جنوب. . . ما با پذیرش بذر شکیبایی در خود نسبت به نظر دیگران، به درک حقیقی تری از دیدگاه خود می رسیم.

در تایید و توضیح سخن فوق باید گفت: چه بسا ممکن است نظریه ای که ما درباره موضوعی برگزیده ایم، دارای زوایای ظریف و نازکی باشد که هرچند ما در پستوی ذهن خویش به نحو اجمال بدان آگاهی و اذعان داریم، اما در خودآگاهمان از آن به نوعی غافلیم، و توجه و تفطن تفصیلی به زوایای