شاید شما آن روزهای قشنگی که همه چیز را «بریل» می کردیم، فراموش کرده باشید، ولی من فراموش نمی کنم. بچگی را می گویم که هر وقت به موضوع جدیدی برمی خوردیم، آن را با تمام وجود کشف می کردیم. آن روزها می دانستیم که فقط دیدن درخت، کافی نیست. باید از آن بالارفت، آن را بو کرد، بغلش کرد، چشید، جوید و با همه وجود، تجربه کرد و این جور تجربه تمام و کمال است که به زندگی شگفتی می دهد.

نویسنده ای به اسم آنتونی استور (Anthony Store) درباره کودکی، تعبیر دردناکی دارد؛ البته حقیقتی هم در آن نهفته است و شاید دردناک بودنش هم به همین خاطر است. او می گوید: «کودک بودن خیلی خفت بار است. این که آدم آن قدر کوچک باشد که دیگران او را بردارند و هر جا دلشان خواست ببرند، سیرش کنند یا نکنند، تمیزش کنند یا نکنند. او را بخندانند یا بگذارند گریه کند.