قطره های غبارآلود مه غلیظ صبحگاهی اخطار می داد که نباید یک قدم بیشتر بردارم. اما هر ضربه شلاقی که درشکه چی بر گردن اسب می نواخت حس رفتن را در درونم پر رنگ تر می کرد.

دختر خان بالای ده سرسبزاطراف یکی از شهر های شمالی بودم و باید همه کارهایم روی اصول و قاعده انجام می شد.

وقتی نوکر و کلفت های آقاجانم معروف به خان بالا صدایم می زدند یک «زرین بانو» می گفتند و صد زرین بانوی دیگرازکنارش در می آمد. کلاه بافتنی اعلاو شال گردن ارغوانی و پالتو پوستی که می پوشیدم رو از سیاهی زمستان می برد. انگار در تنم کوره آتش روشن بود. دیگر سرمای هوا را زیر پوست نازک صورتم حس نمی کردم.