ناظری، همان ناظری بود. همان شهرام ناظری خودمان. با همان هیبت مردانه و سبیل پرپشت.

پنجشنبه بود که جلوی دکه روزنامه فروشی ایستادم، روی یکی از روزنامه ها عکس درشت پوتین بود، به قاعده ای که کله مبارکش نصف صفحه را پر کرده بود. آن یکی جنجال های انتخاباتی و مشت های گره شده و «ال می کنیم و بل می کنیم» و از این حرف ها. روی یکیشان هم عکس ناظری بود. خوشحال شدم اما... چه خوشحالی زودگذری. شاید ثانیه ای هم نپایید خوشحالیم. ناظری کت و شلوار پوشیده و دسته ای گل به دست گرفته بود و با پیشواز رئیس مرکز موسیقی یا مسئولی با چنین عنوانی توی قاب عکس ایستاده بود. زیرش اما چیزی نوشته بود که دلم را لرزانده «شوالیه