آنچه یک مجسمه ساز با یک تکه سنگ مرمر می کند، آموزش با روح بچه ها می کند.

جوزف ادیسون

در سال، 1972 به دبیرستان میامی بیچ برگشتم تا با شاگردان کلاس نمایشنامه نویسی صحبت کنم. پس از پایان سخنرانی از معلم نمایشنامه نویسی پرسیدم که آیا یکی از معلم های انگلیسی من هنوز آنجا هستند یا نه. و او جواب داد که «ایرن رابرتز» هنوز در کلاس انتهای راهرو درس می دهد.

من در کلاس درس دوشیزه رابرتز شاگرد خاصی نبودم. یکی دیگر از همان بچه های متوسطی که کارشان را انجام می دهند. حتی یادم نمی آید که او نکته و معرفت خاصی را هم به من منتقل کرده باشد. با این همه احترامی را که به زبان و ادبیات و مخصوصا به شاگردهایش می گذاشت، از یاد نمی برم. حالاکه سال ها گذشته است می بینم که او بی ادعا ترین معلمی بوده که به عمرم داشته ام.