هنوز چند روزی از شروع زندگی مشترک مان نگذشته بود که من و همسرم بر مبنای عهدی که با هم داشتیم، همراه هم راهی شهر پرآشوبی چون سنندج شدیم، شهری که هر روزه شاهد بمب گذاری و تیراندازی درکوچه و خیابان هایش بودیم و دسته دسته مردم درمسجد جامع و بازار و حتی حمام های عمومی شهر کشته می شدند. بوی شهد شهادت را می شد در هر دم و بازدمی حس کرد.

من و همسرم از همان بدو ورود به سنندج از هم جدا شدیم و من با تعدادی از خواهران پیرو خط امام (ره) از جمله همسر شهید بروجردی و همسر آقای رحیم صفوی، در ساختمان دفتر فرهنگ و هنر سنندج استقرار پیدا کردیم. ساختمانی که رو به جنگل بود و در درون آن دشمن خیلی راحت می توانست ما را غافلگیر کند.