تعلیم و تربیت فرزندان، یکی از اصلی ترین وظایف والدین است، اما متاسفانه در جامعه ما باتوجه به اینکه نهادهایی همچون آموزش و پرورش و رسانه های جمعی قابل اعتماد تلقی می شوند، پدران و مادران این مسئولیت سنگین خود را فراموش کرده اند. به عبارت دیگر، نه فرصتی برای تربیت فرزندان وجود دارد، نه علم آن و نه اهمیتی که والدین را وادارد تا بیشتر از غذای شب و لباس فرزندانشان به فکر تربیت فکری و معنوی آنان باشند. کودکان در کنار دوستان، درکوچه ها، در مقابل تلویزیون ها و مانیتورها بدون داشتن معلمی معنوی به بلوغ می رسند و والدین در تعجب اند که چرا رفتار کودکانشان این قدر متفاوت با آنهاست. هنوز مشکل را در نیافته اند. این مشکل به دلیل فراموشی اصلی ترین وظیفه پدری یا مادری یعنی تربیت معنوی فرزندان است.