سرویس ورزشی-

مرحله مقدماتی جام جهانی 2010 در آینده ای نه چندان دور در پیش روی فوتبال ایران قرار دارد و براساس برنامه کنفدراسیون آسیا 17 بهمن ماه سال جاری اولین دیدار ایران در برابر سوریه انجام خواهد شد. این در حالی است که هنوز فدراسیون فوتبال ما رئیس ندارد و به دنبال آن برای تیم ملی فوتبال سرمربی انتخاب نشده و تاکنون دوبار زمان انتخابات ریاست فدراسیون فوتبال اعلام شده ولی بدلایل نامعلوم و کاملامبهم یک یا دو روز قبل از برگزاری انتخابات این امر مهم در عرصه فوتبال کشورمان به زمان دیگری موکول شد و مسئول نهایی این موارد کمیته انتقالی فدراسیون فوتبال است.

وقتی این اتفاقات ناخوشایند و ناگوار را در فوتبال ایران مورد بررسی دقیق و آسیب شناسی قرار می دهیم به این نتیجه می رسیم که موضوع ابهام در اساسنامه با نظر مسئولان کنفدراسیون یا دیدگاه فیفا چنین و چنان است، همه و همه ظاهر قضایاست، بلکه تجزیه و تحلیل دقیق و موشکافانه تر حکایت از این دارد که فوتبال ما از ناحیه یک جریان خاص و با اهداف مشخص ضربه می خورد و این جریان حزبی و باندی گویی منافع گروهی، گروهی و شخصی خود را بر منافع ملی در عرصه ورزش ترجیح داده است.

وقتی ماهیت این جریان را بشکل عمیق تر بررسی می کنیم علی رغم این که جریان مذکور عینک علم، تخصص و به اصطلاح روشنفکری بر چشم دارد ولی در حقیقت در پس شعار «فوتبال علمی» و «فوتبال مدرن»، این جریان می خواهد اهداف سیاسی خود را در حوزه ورزش و در رشته پرطرفدار فوتبال پیاده کند.

چه بخواهیم و چه نخواهیم فوتبال در کشورمان در بین آحاد ملت و اقشار گوناگون نفوذ دارد و مردم به عنوان سرمایه اصلی فوتبال به حساب می آیند و این جریان سیاسی در فوتبال می خواهد به اهداف باندی و حزبی خود از کانال فوتبال جامه عمل بپوشاند.

اما سردمداران این جریان باید بدانند که دست آنها برای کارشناسان و صاحب نظران و دلسوزان واقعی ورزش از مدتها پیش رو شده است. پس جا دارد جریان مذکور «چتر» خود را از سر فوتبال و تیم ملی ایران بردارد تا فوتبال و تیم ملی در فضایی بازتر و آزادتر بتواند مسیر رشد و بالندگی خویش را با سرعت افزون تر ادامه دهد.