مدتی است مدیران معاونت سیمای صدا و سیما، علاقه شدیدی به استفاده از کارگردانان سینما در تلویزیون دارند. از آنجایی که ظاهرا قرار نیست هیچ چیز ما به بقیه دنیا مربوط باشد، در حد مطالعات من، یادم نمی آید دغدغه اصلی هیچ تلویزیونی در دنیا استفاده از کارگردان های سینما باشد. اینکه مدیوم تلویزیون چقدر با سینما متفاوت است آنقدر روشن و واضح است که نیازی به تکرار آن نیست. به حدی که نظریه پردازی مانند مک لوهان به لحاظ ماهوی این دو را از هم متفاوت می دانست. تمام تلویزیون های اسم و رسم دار دنیا برای ایجاد جذابیت، به سبب کمی بودجه شان نسبت به سینما، چون نمی توانند مثلا از جلوه های ویژه استفاده کنند یا از سوپراستارها، روی فیلمنامه هزینه می کنند تا ضعف پروداکشن را که ذاتی تلویزیون است جبران کنند. جایی نشنیده ام کارگردانان سینما می توانند تلویزیون را نجات دهند. حتی نمی خواهم در این یادداشت به آسیب هایی که کارگردانان سینما (به جز اندکی) به تولید در سیما می زنند، اشاره کنم.

گام زدن در دهلیزهای صدا و سیما، برای کسی که برای راه رفتن تنها به توانایی های خود اکتفا می کند، اگرچه غیرممکن نیست اما از من که شانزده سال است در این راه های پرپیچ و خم پرسه می زنم، قبول کنید، بسیار سخت است. اینکه غیرممکن نیست را تله فیلم پخش شده از شبکه چهار در یکشنبه شب به نام «تنهایی» ثابت می کند و این که بسیار سخت است را این نکته که نویسنده و کارگردان آن «حجت قاسم زاده اصل» از سه سال پیش که فیلم تلویزیونی «از شنبه تا چهارشنبه» را (که آن هم اثر قابل قبولی بود) ساخت، تا امسال کاری کارگردانی نکرده است. باز از من قبول کنید که برای رسیدن یک فیلم یا سریال تلویزیونی به پخش، هزار گفت و ناگفت وجود دارد. پس باید تبریک گفت به همه مدیران و سیستمی که باعث شدند «تنهایی» ساخته و پخش شود یا جلو ساخته شدن و پخش شدن آن را نگرفتند. بدون شک حجت قاسم زاده و کارگردان های دیگری مانند «مهرداد خوشبخت»، «مسعود آب پرور» و... که مدیوم تلویزیون را خوب می شناسند، پس از سرمایه گذاری مطلوب تلویزیون در فیلمنامه، بهتر می توانند کاستی های تلویزیون را جبران کنند تا کارگردان های نامی سینما که گویا به رغم خام دستی هایی که کردند و دیدیم، در آن دهلیزها، همچنان فخرفروشانه گام می زنند.