یک دندانپزشک آمریکایی با توجه به اینکه در زندگی پستانداران مختلف زمان با سرعت های مختلفی طی می شود موفق شد یک ساعت بیولوژیکی جدید را کشف کند.

این ساعت بیولوژیکی جدید می تواند نوعی از ریتم بیولوژیکی داخلی را که در پستانداران مختلف متفاوت است و بسیاری از عملکردهای ارگانیسم را کنترل می کند، نشان دهد.

در حقیقت این کشف توضیح می دهد که چرا برای مثال در زندگی موش های صحرایی زمان سریعتر از دوره زندگی انسانها می گذرد.

همانطور که ساعت بیولوژیکی کلاسیک با ریتم شبانه روزی (خواب- بیداری) ارتباط دارد، ریتم این ساعت جدید از یک ارگانیسم به ارگانیسم دیگر تغییر می کند و در پستانداران کوچک فاصله زمانی کوتاهتر و در پستانداران بزرگ فاصله زمانی طولانی تری ایجاد می کند.

براساس گزارش دیلی ایندیا، برای مثال فاصله زمانی در موش های صحرایی یک روز در شامپانزه ها شش روز و در انسان هشت روز است.

این دانشمند موفق شد این ریتم داخلی خاص را با مشاهده افزایش خطوط روی سطوح دندانها کشف کند. در حقیقت خطوط حاضر روی سطح دندانها همانند حلقه هایی هستند که هر سال ساقه درخت را تشکیل می دهد و با شمردن این حلقه ها می توان سن درخت را تعیین کرد.

این محقق با آزمایش ریتم افزایش بافت استخوانی اسکلت، رد آنالوگ این ساعت بیولوژیکی را مشاهده کرد.

تیموثی برامیگ که نتایج یافته های خود را در سی و هفتمین اجلاس سالانه انجمن تحقیقات دندانپزشکی آمریکا در دالاس تگزاس ارائه کرده است، خاطر نشان کرد: این ریتم بیولوژیکی که افزایش دندانها و استخوان را کنترل می کند، روی ابعاد بدن، بسیاری از فرایندهای متابولیکی، ریتم ضربان قلب، بسامد تنفس و در نتیجه طول عمر نیز تاثیر می گذارد.

در حقیقت یک موش که دندانها و استخوان خود را در یک هشتم زمان لازم برای یک انسان رشد می دهد، سریعتر زندگی می کند و زودتر از انسان می میرد.

نکته جالب توجه این است که در میان انسانها، این ریتم کلیدی می تواند بسیار متنوع باشد و از حداقل پنج روز تا حداکثر 10 روز گسترده شود. علت این دامنه وسیع تغییرات در انسانها این است که این مخلوق دوپا متنوع ترین ساختمان بدن را در میان پستانداران دارد. این تنوع فاصله زمانی در انسانهای مختلف منشا عادات رفتاری و طول عمرهای متفاوت شده است.

محل این ساعت بیولوژیکی جدید در هیپوتالاموس مغز است.