سال ها پیش، وقتی هنوز خیلی جوان بودم و مست از دنیایی که نمی شناختمش، وقتی هنوز دانشجو بودم و رها، وقتی هنوز خوشی های زندگی ام تمام نشده بود و می خندیدم به همه ترک های دیوارهای جهان، یک صبح بهاری از روزهای اردیبهشت، در مسیر دانشگاه، پیرمردی را دیدم که پلاستیکی به دست، آب نبات تعارف می کرد به جماعت رهگذر.

ما چند تن بودیم. چند دانشجوی رها و بی خیال. خندیدیم به آب نبات ها. یکی گفت: مبارک باشه پدر جان. به پای هم پیر شید. بعدی گفت: زنده دلی، هزار ماشاءالله. و خندیدیم به بلندی. پیرمرد تاب آورد همه حرف ها و کنایه ها و خنده های خام مان را. پرسید: ابوالقاسم را می شناسید؟