دیروز بهمن فروتن می گفت: «چرا دیگر چیزی نمی نویسی؟ یعنی یک چیز درست و حسابی نمی نویسی؟»

جوابی نداشتم. شاید به عقیده بهمن خان من تنبل شده ام یا قلمم مکانیکی شده یا هر چیز دیگری. اما همین تلنگر کافی بود که در این روزهای کند و راکد تحریک شوم تا کمی به یکی از نوشته های خودش گیر بدهم. گیر که نه، شاید فقط انشعابی از رودخانه یی که به راه انداخته است، بزنم و چند خطش را کامل کنم. ستون محوطه جریمه این هفته فروتن که استثنائا روز یکشنبه چاپ شد، مقدمه یی داشت درباره هویت در فوتبال. جملاتی که حمیدرضا صدر پیش از آغاز مسابقه چلسی و لیورپول در نیمه نهایی لیگ قهرمانان به زبان آورد، آنقدر صادقانه و دوست داشتنی بود که حتی اگر مخالفش هم فکر می کردی، حداقل چند دقیقه شیرین این کلمات و این اعتراف بی غش و غل در دهانت می ماند.