وقتی زنگ خانه اش را می فشردم هرگز فکر نمی کردم زنی در را به رویم بگشاید. اما وقتی این منظره را به چشم دیدم از وحشت و هراس ناشناخته ای که به عمق جانم راه یافته بود چندقدمی به عقب برگشتم.

زن با چشمان سیاه و نگرانش به من می نگریست و من هم مانند مجسمه ای بی حرکت به او نگاه می کردم. از ظاهرش چنین بر می آمد که خانم خانه است.

با خود گفتم شاید عوضی آمده ام اما چون یک بار دیگر دقت کردم، فهمیدم که من هرگز راه خانه مردی را که تکیه گاه زندگی ام می پنداشتمش فراموش نخواهم کرد. زن که همان طور نگران و متعجب به من می نگریست شاید فکر می کرد با دیوانه ای روبه رو است. اما من هم هیچ چیز برای گفتن نداشتم. دیگر همه چیز برایم تمام شده بود. کاخ آرزوهایی که مدتها در سرزمین دلم برای خودم ساخته و آراسته بودم با دیدن او به یک باره فرو ریخت.