وقتی نویسنده ای سوژه مناسبی ندارد و تمام ذهنش مغلوب داستان ها و فیلم نامه های تازه خوانده اش باشد، وقتی بازیگرانی دغدغه کار هنرمندانه نداشته باشند و کاسبکارانه دست به انتخاب بزنند، وقتی کارگردانی تنها جذابیت های کاذب بصری را در نظر بگیرد و روزی که وزارت ارشاد عزیز به زور بخواهد هر فیلم سطح پایینی - به هر طریقی - ربطی به دین و آموزه هایش داشته باشد، زمانی که دایره بازیگران یک کارگردان به اندازه سوپراستارهای دست دومی باشد که تهیه کننده می تواند پول شان را بدهد و روزی که ادعا و عمل سیستم سینمایی ما به هم پنالتی بزنند، فیلمی مثل قرنطینه به پرده می آید.