«چشم هایش بی فروغ و نیمه باز جایی نه چندان دورتر از شست پا را می نگرند، جایی که حالابرای خودش قلمروی است تحت کنترل: طنابی از جنس «گاز» مچ پایش را به تخت قفل کرده. با صورتی نحیف و دست هایی که حالاتا بالای سر آوردنشان موفقیت بزرگی است. با صدایی بلندتر از معمول می پرسم «حال شما خوبه» چشم ها نگاه تندی به من می کنند و درمی یابم که صدایم را بی خود بلند کرده ام «کر که نیست» ولی جواب نیازمند تکرار سوال است. عاقبت به کندی جواب می دهد«خوبم» اما صدایی در کار نیست، تنها حر کت های لب و دهان است با هوایی که منقطع می شود، اما «صدا» نیست. چهره هم همان چهره یی نیست که بخشی از خاطرات تو را تجسم کرده است.»