تا سپیده صبح و روشن شدن هوا خیلی نمانده بود. پسر جوان به کارد خون آلودی که در دستانش بود، نگاهی انداخت. یک دفعه تکانی خورد و لرزه بر اندامش افتاد. وحشتزده کارد آشپزخانه را به گوشه اتاق پرتاب کرد و دیوانه وار به خیابان دوید. با لباس های خون آلود پابرهنه و بی هدف گریه می کرد و می دوید. چند رهگذر که صبح زود راهی محل کار بودند، با دیدن پسر جوان به هم ریخته و آشفته گمان کردند او مجنون خیابانگرد است. دقایقی بعد کیوان کمی آرام گرفت و خودش را به باجه تلفن عمومی رساند. گوشی را برداشت و شماره 110 را گرفت. وقتی صدای اپراتور را شنید، درحالی که گریه امانش را بریده بود و اجازه نمی داد به راحتی صحبت کند، با جملات دست و پا شکسته گفت: «من پدرم را کشتم و.‎/‎/ کمکم کنید.»