ناکامی، نه، ناکامی صورت نگرفته است.

بهت، حیرت، شگفتی آمیخته با احساس ناراحتی، اولین واکنشی است که می توان در قبال جمله بالاکه از زبان محمد علی آبادی رییس سازمان تربیت بدنی در گفت و گو با ایسنا شنیده شده است داشت.

یادداشت امروز قرار نیست نه گلایه ای باشد و نه عرض شکایتی که مبادا سخنگوی سازمان به عقده گشایی متهم مان کند. به طور اتفاقی معتقدیم که آنچه امروز باید نوشت، یک عذرخواهی به چه بزرگی از علی آبادی است که با جملاتش چشمان ما را باز کرد تا بفهمیم که آنچه صورت گرفته نه تنها ناکامی نبوده، بلکه در نوع خود«پیروزی» بزرگی هم محسوب می شود.ناکامی آنجابودکه «طرح جامع ورزش» به جای اجرا به بایگانی سازمان سپرده شد تا طرح های «من درآوردی» و «برنامه های بی هدف» جایگزین محور «برنامه چهارم توسعه» شوند. همان جایی که ما باید صدایمان را بلند می کردیم و می پرسیدیم که عدول از برنامه چرا؟ اما آنچه که اتفاق افتاده از منظر دیگری نیز اگر نگریسته شود «ناکامی نبوده»، بلکه باز هم باید تاکید کرد که «آبروریزی» بوده است. البته یوناتن بت کلیا، نماینده مجلس هم این اتفاق را ناکامی که نه، بلکه شرم «سازی و شرمندگی» برای ایران دانسته است.یک عذرخواهی دیگر هم به آقای علی آبادی عزیز بدهکاریم، بابت اینکه تصور کردیم ایشان یا استعفا می دهند یا برکنار می شوند، استعفا برای کدام اشتباه، برکناری برای کدام آبروریزی؟ بالعکس کاروان ورزش ایران اگر مدال های احتمالی یزدانی، معصومی و ساعی را هم حساب کنیم نه تنها یک ناکام بوده، بلکه یک نشانه بد دیگر هم دارد، اگر 54 میلیارد تومان نصرا... سجادی سرپرست کاروان ایران برای هزینه های آماده سازی صحت داشته باشد، درصورت کسب مدال، به طور میانگین ما 135 میلیارد ریال برای هر مدال هزینه کرده ایم، اگر هم همین تک مدال بماند که افتخاری بزرگ تر نصیب ما می شود!قرار نبود که امروز هم غر بزنیم، اما وقتی چندخطی پایین آمدیم، یاد مردمی افتادیم که تنها دلخوشی آنها همان چند مدال رنگی بود که به لطف تلاش های وسیع صورت گرفته، دیگر آن را هم ندارند.راستی، قول می دهیم از این به بعد به جای افتخار کردن به «ورزشکارانمان» به «ورزشگاه های ساخته شده» افتخار کنیم.حال ما ماندیم و یک حسرت 4 ساله، امید که عمری باشد. راستی کسی نگران نباشد، به جای همه، ما از مردم عذرخواهی می کنیم.