در روز عملیات در کمرکش کوهی زمین گیر شدیم. مهماتمان تمام شده بود. فقط یک گلوله آر پی جی در بین بچه ها باقی مانده بود و عراقی ها در چند متری ما قرار داشتند. زیر کوه پلی قرار داشت که گذرگاه عراقی ها بود. ما به دلیل فاصله کم نمی توانستیم کوچک ترین حرکتی داشته باشیم. چرا که ممکن بود دشمن با دیدن ما دامنه کوه را زیر آتش بگیرد. همه آرام و بی سر و صدا نشسته بودیم و به فکر چاره می گشتیم. چند روز بود که پوتین از پای بچه ها کنده نشده بود. پاها تاول زده بودند. کلافه شده بودیم. حتی آب هم در بین بچه ها جیره بندی شده بود. کار به جای رسید که هر چند دقیقه با سر قمقمه آب می خوردیم. کسی جرات حرکت نداشت. حتی آنهایی که کنجکاوی امانشان را بریده بود هم نمی توانستند به پایین سرک بکشند چون در ابتدای پل یک ضد هوایی دو لول به همراه چندین سرباز برای محافظت پل قرار داده بودند.