اشتباه است اگر تصور کنیم ادبیات گسترده ای در رویکرد پدیدارشناسانه به تاثیرات اجتماعی و اخلاقی فناوری اطلاعات وجود دارد. واضح است کارهای هایدگر، درایفوس، برگمن و آید می تواند به عنوان کار انتقادی که قصد دارد افقی برای تامل اجتماعی و اخلاقی بگشاید توصیف شود. با وجود این، به نظر می رسد حداقل یک تم فناوری اطلاعات که توجه مستمر پدیدارشناسان را به خود جلب کرده است (بخصوص با رویکرد به اثرات اخلاقی آن) پدیده مجازی سازی (Virtualization) یا مجازیت است. واژه مجازیت در اینجا برای اشاره به واسطه بودن در ارتباط متقابل به وسیله رسانه ای الکترونیکی بین انسان ها و بین انسان و ماشین به کار می رود. شبکه اینترنت (یا آن گونه که در متون فرهنگی به آن اشاره می شود فضای مجازی) مهم ترین مثال قابل رویت از مجازی سازی ارتباط است.