روزی بود، روزگاری بود. در آن زمان، حاکم نیشابور دلش می خواست که بتواند آرام و مهربان باشد ولی نمی توانست، کم حوصله و آتشی مزاج بود.

هر وقت برخلاف سلیقه اش حرفی می شنید عصبانی می شد و دستورهای تند و تیزی می داد که بعد پشیمان می شد. اگر هم زورش نمی رسید که خشم خود را بر سر کسی فروریزد قلبش می گرفت و چنان ناراحت و ناامید می شد که گویا دنیا تمام شده و یک غصه دایمی برای او باقی مانده. هر وقت هم از چیزی خوشحال می شد خودش را گم می کرد و زور می گفت و با سبکسری دیگران را دست می انداخت و بعد که فکر می کرد از خودپسندی و غرور خود پشیمان می شد. می دید که با این وضع همه را از خودش می رنجاند.