یادش به خیر آن روزها، آن زمان که آلودگی هوای تهران را می شد از کلفتی و نازکی یک خط فهمید. پدر رانندگی می کرد که با انگشت، جایی در دوردست، پشت درختان تبریزی حاشیه جاده پاسگاه نعمت آباد به اسلامشهر را نشان می داد. کوه به دو قسمت تقسیم شده بود. بالاسفید و پایین کمی کدرتر و خطی خاکستری فصل مشترک آنها بود. پدر می گفت: «خط دود را می بینی؟ می بینی هوا کثیف است؟» و من که تازه هفت سالگی را رد کرده بودم، به خطی خیره شدم که در زمینه سفید کوه، خطوط عمود سلسله وار تبریزی های حاشیه جاده را قطع می کرد. اگر باران می بارید، خط خاکستری کمرنگ بود و اگر نه، به سیاهی می زد.