یکی از پزشکان نامی در جایی ضمن خاطره ای گفته بود که عامل پیشرفت و ترقی وی، مدیرش در دوران ابتدایی بوده است. این پزشک که در سن کهنسالی به سر می برد این چنین خاطره اش را بیان کرد: «کلاس پنجم دبستان بودم که به عنوان شاگرد اول مدرسه انتخاب شدم. بعد در رقابت های شهرمان اول شدم و قرار شد در روز جمعه برای دریافت جایزه ام از دست رئیس فرهنگ استانمان به تالار بزرگ شهر بروم. از آنجا که من کودک بودم و پدر نداشتم که مرا به آن نقطه از شهر برساند، مدیر مدرسه مان قبول کرد که مرا به مراسم ببرد. صبح روز جمعه بود. شب گذشته باران زیادی باریده بود و همه جا گل و لای بود.همراه مدیرمان که مردی مهربان و دوست داشتنی بود حرکت کردم. از چند خیابان و کوچه گذشتیم. اما سرانجام به کوچه ای رسیدم که پر از گل و لای بود. دیرمان شده بود. باید هر چه زودتر می رفتیم.