وقتی هنرمندان ایران در ادوار بزرگ تاریخی نقش گیاهان و جانوران و آدمیان و یا نقوش موهوم زاییده تخیلشان را می کشیدند، در حقیقت سعی داشته اند حس فعالیت، هیجان و یا عواطف و احساسات درونی خود را منتقل کنند.وقتی هنرمند کارش را ساده و بسیط نشان داده قوه تخیل بیننده را نیز برمی انگیزد. هنرمند قسمت هایی را خلق کرده که چشمان معمولی نمی توانند ببینند و ما به هنگام مشاهده تمام آن را در ذهن خود از نو می سازیم. به این ترتیب در آفریدن که خود موجب نشاط است با هنرمند هزاران سال پیش شریک می شویم. اسلیمی ها که در 4 قرن اخیر نقوش تزئینی اغلب بناهای ایرانی هستند نیز اگرچه زاییده ذهن هستند، اما با قانون های ریاضی وجه اشتراک داشته و اعجازی بی نظیر محسوب می شوند. به راستی کدام نقش عهدحاضر که به کمک رایانه و ماشین های صنعتی خلق شده اند، لطافت و آرامش خاطر روح را در خود نهفته دارند؟