زبان، عنصر محوری نمایش و مهم ترین عامل در ایجاد ارتباط بین تماشاگر و آدم ها و رخدادهای روی صحنه به شمار می رود و می توان تاثیرات آن را در کل در دو مورد زیر خلاصه کرد:

اول این که، بدون آن پیشبرد مضمون نمایش و ارتباط با تماشاگر محال است، مگر آن که از حرکات بدون کلام و نشانه های رفتاری نمایش های پانتومیم استفاده شود که همین هم هرگز نمی تواند جایگزین کاملی برای زبان گفتاری و شنیداری محسوب شود.

دوم آن که، شکل و ترکیب زبان در نمایشنامه برخلاف ژانر ها و گونه های ادبی دیگری مثل قصه، داستان و رمان همیشه و به طور یکسویه و فقط به عنوان برآیند زمینه ها و اقتضائات مضمون و محتوای خود اثر به کار نمی رود، بلکه علاوه بر این مقوله، تابع خصوصیات زبان در دنیای تئاتر هم هست.