وقتی همه چیز، تبدیل به برنامه شمایل گردانی می شود و جز ظواهر ابتر و مقطوع اثری از آیین ها و سنت ها نمی ماند، محصولاتی از قبیل تئاتر آیینی- سنتی، محملی برای همان تلخک بازی های بعضا مهوع و به ندرت طنزآورانه و اشارت های حکمی می شود که البته در این روزگار «یافت می نشود، گشته ایم ما...»

وقتی وسعت یک فعالیت «هنر»ی، ماخوذ و محدود به کالبدی مجازی شود و از آن همه شور و شعور معنوی در ساحت اندیشه و عرفان و نظر نشانی نباشد، نتیجه همین می شود که هست. وقتی ظواهری از کالبد، در میدان معرکه گیری پیروان ظاهر هر مکتب و یاوران مکتب ظاهر، بی هیچ عنایت و مدخلیتی از ساحت معنی و عقیده، ظهور و بروزی پررنگ و لعاب