23سال پیش بود که با حیله ای حلال پایم به خانه استاد شهریار باز شد و توانستم هر از گاهی، راهی به خلوتش پیدا کنم. شرح ماجرا بماند برای بعد فقط همین قدر بگویم که به مدد همان حیله بود که راه دیدار های بعدی ام باز شد و کوچه مقصودیه در پشت شهرداری تبریز شد مقصد دل مشتاق ما. استاد را کمابیش در مجالس و محافل شهر می دیدم، اما دیدن شهریار - وقتی که روی گلیم استغنا نشسته بود و شعری یا نکته ای می گفت - حال و حکایت دیگری داشت. همان سال ها و شاید سال 65 بود که عصر جمعه یکی از روزهای بهاری، به محضرش رسیدم و دیدم روی پوست تخت همیشگی نشسته و شاعر جوانی، برایش شعر ترکی می خواند. شعر که تمام شد، چند جمله ای را