ای نفس! هم سیر می خوری، هم سیر می خوابی و هم راحتی می طلبی، آن وقت می خواهی به مراتب بالای علمی هم برسی! ای نفس نه تحمل گرسنگی داری، نه تحمل سختی داری، نه جدی و نه جهدی، آن وقت می خواهی به قله های علم و فناوری هم دست پیدا کنی! اگر دیگران به جایی رسیده اند، اهل جد و جهد و اجتهاد بوده اند، خواب راحت را برخود حرام کرده اند، زندگی و شب و روز خود را وقف تحقیق، مطالعه و پژوهش کرده اند، به قول قدیمی ها دود چراغ ها خورده اند. حرف تازه زدند، نوآوری داشتند، خلاقیت وشکوفایی استعدادها بدون خون دل خوردن به دست نمی آید.

ای نفس می توانی صدایت را بلند کنی، دستت را دراز نمایی و با طلبکاری سهم خود را از پول نفت طلب کنی، اما بدان! پول نفت تمام می شود و تو هم نه تنها به جایی نمی رسی، بلکه سر از گدایی در می آوری، زیرا بالاخره این منبع زیرزمینی تمام شدنی است. حالاخودت که بد عادت شده ای بماند، فرزندانت را هم داری از راه به در می کنی، آن قدر می خورانی که از زیادی وزن رنج می برند. آن قدر راحت طلب بار می آوری که با مواجهه با اندک رنجی، مایوس و سرخورده می شوند.

ای نفس! فرازی از حدیث قدسی را که خدای متعال به حضرت داوود وحی کرده است بشنو:

«من علم را در گرسنگی و تلاش قرار داده ام و مردم آن را در سیری و راحتی می جویند و آن را نمی یابند. (بحارالانوار، ج75، ص453)