وقتی درباره جنگ چالدران به فرماندهی شاه اسماعیل صفوی از ایران و سلطان سلیم از عثمانی می خوانیم، بار دیگر به یاد می آوریم که ایران زمین بر سر چه خون هایی آرمیده است. این جنگ در دشت چالدران 20 کیلومتری شهر خوی در 31 مردادماه سال 920 هجری قمری مطابق با 1514 میلادی به وقوع پیوست و به آن سبب دارای اهمیت است که سپاهیان 27 تا 30 هزار نفری شاه اسماعیل که در نهایت اکثر آنان کشته شدند برخی با نیزه و برخی با شمشیر به جنگ سپاه 200 هزار نفری سلطان سلیم رفتند که دارای تفنگ و توپخانه بودند. می گویند در اثنای جنگ شاه اسماعیل صفوی به همراه 700 سوار دیگر بی باکانه به قلب سپاه عثمانی زد و در حرکتی که بی شباهت به خودکشی نبود با شمشیر و نیزه موفق به از کار انداختن بخش عمده توپ های سپاه عثمانی شدند. در تاریخ آمده است که در جنگ چالدران 41 هزار نفر از سپاه عثمانی کشته شدند. گفته می شود شاه اسماعیل زمانی از جنگ دست کشید که شیخ محمدحسن شبستری از روحانیون معروف آن زمان به دیدار او شتافت و به او گفت اگر به عنوان پادشاه کشور شیعه کشته شود، ممکن است سلطان سلیم سراسر ایران را زیر سم ستوران خود نابود کند. در مآخذ غربی از این جنگ به عنوان جنگ پارتیزانی ایرانیان نام برده شده است و متاسفانه طی آن شمال باختر ایران شامل غرب کردستان و دیار بکر از مام میهن جدا شد.