1- سودای ساختن زمان و زمانه سودای بزرگی است که حتی شاید به ذهن بسیاری از اصحاب روشنگری هم نیامده بود. آنها می گفتند که جهان آینده جهان صلح و سلم و رفاه است و دانش و دانشمندان این جهان را می سازند. اما آنها این آینده را حتمی و قطعی می دانستند و آن را همچون سرنوشت می دانستند. به عبارتی آن را نتیجه تاریخ می دانستند که البته به دست آنها تحقق می یافت. نه این که انسان به طور کلی می تواند «زمان ساز» باشد.

2- در گفت وگو این نکته مهم آمده است که گویی همه پرسش های علوم در کشور ما حول مرکز و کانونی بیرون از ما صورت بندی شده است. از این که در پایان تاریخ علم و درعصر تکنیک، علوم را پرسش ها راه می برند یا کاربردها سخن نمی گوییم. ولی توجه به صورت بندی و ساختار تمدن کنونی می تواند ما را آماده کند تا با نظریات بزرگان حوزه علوم انسانی متاخر آشنا شویم.