هدایت الهی پیش از آن که از طریق وحی پیامبران انجام گیرد، از طریق وحی عقلانی انجام می شود؛ زیرا اگر عقل سالم و ادراک درستی وجود نداشته باشد، امکان تشخیص حق از باطل، زشت و زیبا، بد و خوب و مانند آن نیز برای بشر وجود نخواهد داشت. از این رو در آموزه های قرآنی بر جایگاه بلند خردورزی و تعقل تاکید شده و معیار انسانیت و کرامت و شرافت بشر در بهره مندی از این قوه و توانایی معرفی شده است؛ زیرا بی خردی به معنای بی تقوایی است و خردورزی مفهومی جز تقوا ندارد، چون این خرد است که حق و باطل و زیبا و زشت و خوب و بد را از هم باز می شناسد و آدمی را از ارتکاب زشتی ها باز می دارد و به سوی خوبی ها و زیبایی ها رهنمون می سازد.