معنا در رابطه میان خواننده و متن موجودیت می یابد. معنا پدیده ای است «بافته از تار شیء فرهنگی بر پود پیشفرض های انسانی برانگیخته در بستر گفتمان فرهنگی». هر شیء فرهنگی دربردارنده طیفی از ظرفیت های نمادین است که خواننده با کاربرد گزینشی آنها معنا را خلق می کند. اگرچه پیشفرض ها ممکن است بسیار شخصی باشند، اما در عین حال جنبه اجتماعی نیز دارند و در امتداد مقولات اجتماعی چون طبقه، جنسیت، شغل، نسل یا ملیت به نحوی قانونمند تغییر می کنند.