هوای آلوده شهر، حرفی تازه نیست. اما این که آسمان بزرگ آبی تا چه زمان تحمل پذیری دودها را دارد، حرف دیگری است. اگر یک روز سطح شهر را به گردش طی کنید، طبیعتا از سوزش چشم ها و سوختن گلویتان کلافه می شوید و... پس بی خیال گردش در چنین شهری می شوید. اما این همه دود از کجاست؟ دلیل های مختلفی برای آلودگی هوا وجود دارد، اما عجب از کسانی است که سهل انگاری می کنند و بی توجه به آلودگی هوا هستند و البته با دیدن وسایل نقلیه عمومی که چنان دود می کنند که انگار قطارهای دیزلی صد سال پیش در خیابان های تهران حرکت می کنند، بخصوص اتوبوس هایی که در مرکز شهر تردد دارند و بعضی دیگر که مخصوص جابه جایی کارکنان شرکت ها و ادارات هستند، وضع قابل قبولی ندارند. اگر به طور اتفاقی در پشت چراغ قرمز کنار چنین اتوبوس هایی، توقف کردید، بی تامل شیشه ها را بالابکشید چرا که با سبز شدن چراغ اگر این کار را نکرده باشید به طور حتم نمی توانید حرکت کنید: دود سیاه رنگ همه فضای ماشین را پر کرده و دیگر نه دیدی دارید و نه ریه سالمی!

به خرابی این اتوبوس ها، چه کسی باید رسیدگی کند؟ آیا آقای راننده از این دود سیاه رنگ به مسئولین خود گزارش می دهد؟

در این میان دود کردن اتوبوس هایی که جزو ناوگان حمل و نقل عمومی محسوب می شوند واقعا جای پرسش و تامل دارد. اگرچه این وسایل نقلیه عمومی می توانند بسیاری از شهروندان را بخصوص در مرکز شهر، جا به جا کنند، اما به طور حتم آلودگی آنها چندین برابر یک ماشین سواری معمولی است. آیا شهر بزرگی چون تهران سزاوار چنین وسایل حمل و نقل عمومی است؟

این آسمان آبی فقط مال ما نیست، بلکه برای فردای کودکان این شهر است. با وجود این همه دود، از ماشین گرفته تا موتوسیکلت و اتوبوس و البته کامیون های کوچک، چقدر به سلامت شهر می توان امیدوار بود؟ اگر هر کسی با هر نوع وسیله نقلیه ای، خود را مسئول حفظ پاکی هوای شهر بداند، شرایط بهتری خواهیم داشت. آقای راننده ای که کامیون یا اتوبوس دارید، این شهر محل زندگی شما هم هست. اگر یک نفر اشتباه کرد این نباید دلیل تکرار آن برای دیگران باشد، بلکه با تذکر شهروندی به هم می توانیم تا حدی این آلودگی را مهار کنیم.