تا قبل از هفته ای که گذشت مهم ترین خاطره من از «چاقو» بعد از «قیصر» و «مسعود خان کیمیایی» یا آن لحظه ذهنی و رمانتیک رونمایی «یوسف» و بریدن دست ها و خونین شدن پرتقال ها، مربوط به روزهایی بود که تقریبا دو سه سال یک بار با جمعی از دوستان هنرمند مهمان «زنجان» می شدیم و هر بار بی برو برگرد یک ست کامل «چاقو» هدیه می گرفتیم از جیبی و میوه خوری تا ساطور.

البته میزبان خوش ذوق حواس اش بود دسته چاقوها هر بار متفاوت با دفعه پیش باشد و تکراری قلمداد نشود. هرچند هشدار شوخ گونه میزبان درباره تیزی چاقوها همیشه یکسان بود: «بپا که این چاقو فقط و فقط یک جا رو نمی بره، دستشو!»