با نگاهی اجمالی به اطرافمان در شهر بزرگی مانند تهران در مورد برخی از افراد به حقیقت تلخی پی می بریم که غیرقابل انکار است. اینکه چرا عده ای از افراد جامعه از برابر حوادث و مشکلاتی که برای همنوعانشان رخ می دهد بی تفاوت عبور می کنند و درنگ چند لحظه ای آنان تنها برای ارضای کنجکاوی هایشان است نه استمداد به یک نیازمند یا مصدوم.

چه بر سر جامعه ما آمده است. چرا تا این اندازه از هم دور افتاده ایم؟

تاریخ گذشته ما پر از روایات و اشعاری است که به دست گیری از مظلومان و دردمندان تاکید داشته است اما امروزه رواج فرهنگ بی تفاوتی در حال همه گیر شدن است فرهنگی که بطور خزنده از غرب وارد کشور و خانواده هایمان شده است و باعث شده تا از زیر بار مسئولیت هایمان شانه خالی کنیم.