تئاتر در همه جای دنیا، هنر پرخرجی است. وقتی از تئاتر حرف می زنیم قدر مسلم، حواشی کم هزینه آن نیست حواشی کم خرجی که برای سرپا ماندن تئاتر و عام شدن اش، از روی صحنه به خیابان آمدند یا روی همان صحنه، با نان جو و کوزه ای آب ساختند. وقتی می شنویم که در برادوی، نمایش 80میلیون دلاری روی صحنه می رود یعنی تئاتر به جایگاهی از لحاظ تعاریف مالی رسیده که «تئاتر فقرا» [تعریفی درباره سینما، آن هنگام که تصور می شد صورت تازه ای از تئاتر است که عموم مردم- نه فقط اشراف – می توانند آن را تماشا کنند] را در هزاره سوم، زیر سایه خود داشته باشد. طبیعتا در ایران، توقع این میزان سرمایه گذاری بی بازگشت، نه تنها رویاپردازانه که بی خردانه است و یادمان باشد هنگامی که با هزینه سرمایه گذار دولتی، اجرایی متفاوت و امروزی از «مکبث» روی صحنه رفت [جدا از اجرای شدیدا مورد انتقاد آن] هزینه اجرایش که یک و نیم برابر ساخت فیلمی با مخارج متوسط در آن روزگار بود، صدای همه را درآورد با این همه باید پذیرفت تئاتر، حتی اگر متاثر از «نگره» های برشت هم باشد هنری کم هزینه نیست و در بهترین حالت، باید هزینه هایش از جیب دولت تامین شود تا بدل به «هنر عام» شود، وگرنه، «هنر مخاطبان خاص» است که به شکلی «خاص» باید دست به جیب ببرند! بیاییم یک واقعیت را بپذیریم و یک بار برای همیشه، خودمان را از شر سوتفاهم خلاص کنیم. «تئاتر، پول می خواهد؛ پول خوب و محشر می خواهد و بخش خصوصی می خواهد و مخاطب خاص پولدار می خواهد تا زنده بماند، تا پیشرفت کند.» دوستان! کاخ فقیرانه نداریم. کاخ، کاخ است!