بررسی روند نتیجه گیری ورزشکاران دوومیدانی ایران در دوهای نیمه استقامت طی سال های مختلف به خوبی نشان می دهد که سیر کسب نتایج فوق از منظر کیفی کاملا صعودی بوده و در هر دوره یا مسابقه خاص متناسب با شرایط موجود بوده است. در بازی های آسیایی 1958 مرحوم خلیق رضوی با حدنصاب 02/1:52 دقیقه و در سال 1974 مرحوم رضا انتظاری با حدنصاب 5/1:48 دقیقه صاحب مدال های نقره شده اند. این روند در بازی های آسیایی دوحه و گوانگژو نیز تکرار شد و ورزشکارانی همچون سجاد مرادی و احسان مهاجرشجاعی با کسب نتایج ارزنده و متناسب با شرایط مسابقه های برگزار شده به موفقیت دست یافتند. در مسابقه های قهرمانی آسیا نیز شرایط بدین گونه است. در سال 1989 فرامرز روستایی فر با زمان 36/1:51 دقیقه به مدال طلادست یافت و در سال 2000 مهدی جلودارزاده با حدنصاب 8/1:49 دقیقه در رتبه نخست قرار گرفت.

در سال های اخیر هم سجاد مرادی برای قرار گرفتن در بین ورزشکاران برتر آسیا به حدنصاب های خارق العاده ای رسیده است که بارزترین آنها رکورد استثنایی 74/1:44 دقیقه ای او در مسابقه های قهرمانی آسیا سال 2005 کره می باشد که این نتیجه نه تنها برای موفقیت در سطح آسیا، بلکه برای حضور موثر در رقابت های جهانی نیز مطلوب به نظر می رسد. مقایسه نتایج مذکور به آن دلیل است که نشان دهیم سجاد مرادی به رغم حضور ورزشکاران آفریقایی تبار و توسعه و ارتقای رکوردهای آسیا توانسته است سطح کیفی عملکرد خود را متناسب با شرایط کنونی دوومیدانی قاره آسیا ارتقا دهد.

در شرایطی که این مسئله در سایر مواد بالاخص دوهای استقامت مصداق ندارد، به گونه ای که ورزشکاران دوومیدانی ایران در دوهای بلند 3000 متر با مانع، 5 هزار متر و 10هزار متر حتی با رکوردهای ملی ایران که حداقل 15 سال پیش به دست آمده است فاصله بسیار دارند. بنابراین نمی توان انتظار داشت با چنین نتایجی امیدوار به کسب موفقیت در سطح آسیا بود. بدون شک برای مرتفع ساختن این مسئله علاوه بر استعدادیابی هدفمند و دامنه دار، برنامه ریزی صحیح و متناسب با شرایط مسابقه های آسیایی نیز یک اولویت است که کماکان از دید مسئولین فدراسیون پنهان مانده است.