شامگاهان وقتی که همه جا را تاریکی و سکوت در خود غرق می کرد، هنگامه دیگری بود. هنگامه ای که هیچ کس و هیچ چیز نمی توانست آن احساس عمیق و شگفت و تنهایی بزرگ را پر کند، مگر قرآن.

در فضای تنگ و کم نور سنگرها، آیات قرآن کریم معجزه می کرد و غم وغربت و هراس را از دلها می زدود و جانی تازه در کالبد رزمندگان می دمید.

آن گاه که قرآن گشوده می شد گویی نور می آمد و ظلمت می گریخت. لحظات دیگر کند و کشدار نبود و فاصله زمین و آسمان آنچنان به نظر کوتاه می آمد که گاه احساس می شد که می توان دست دراز کرد و درشت ترین ستاره ها را ازسقف آسمان چید! در هر سنگری اگر هر چیز دیگری یافت نمی شد، قرآن بود و هر رزمنده