در هوای سرد بهمن ماه 1337 در کلبه پرمهر و گرم گل برار و فاطمه صغری فرزندی دیده به جهان گشود که او را علیرضا نام نهادند. علیرضای کوچک پس از پشت سرگذاشتن دوران کودکی دوران ابتدایی را در روستای اتو و دوران راهنمایی و دبیرستان را در شهر زیراب سپری کرد وسپس در سال 1354 وارد ارتش گردید اما مدتی نگذشت که ظلم و جور رژیم شاهی او را از ماندن در ارتش منصرف کرد و از ارتش فرار کرد. تا این که در سال 1356 که انقلاب اسلامی ایران رو به پیروزی بود بار دیگر وارد ارتش گردید و در گروه 44 توپخانه اصفهان در یگان آتش بار چهارم به طور رسمی استخدام شد. سال 1357 انقلاب به رهبری امام به پیروزی رسید و آشکارا دست بیعت با مقتدایش داد. او سرانجام پس از شرکت در عملیات های مکرر، در منطقه عملیاتی نفت شهر در سال 1359 به آرزوی دیرینه اش که وصال یار بود رسید. اما گمنام و مفقود الاثر باقی ماند.