باید شهر را آذین بست. وقت شادمانی است.

وقت استقبال از سیدی دیگر است. مردی از جنس خورشید که سال ها در پس ابرهای سیاه و ظلمانی پنهان بود. مردی از نسل آفتاب. آنان که بهمن 57 را به یاد دارند گفته اند تمام شهر آماده حضور بوده. حضور حضرت جلیل القدر. هر کس با هر توانی که داشت به خیابان آمده بود تا شاید قدمی بردارد، آب و جارو کند، گلاب بپاشد و یا بوسه ای بر چهره اش زند. چند سالی است که او را ندیده اند اما صدایش را شنیده و هر از چند گاهی اعلامیه های او جنبش اسلامی را به غلیان وا می دارد. شاهدان عینی آن روز می گویند جمعیتی میلیونی برای استقبال آمده بودند. استقبال از امام خمینی(ره). از آن روز قریب به 33 سال می گذرد و این روزها بار دیگر هاتفی خبر می دهد که چه نشسته اید که سیدی دیگر در راه است. آنچه این سید را از امام راحل متمایز می کند بی خبری و فراق اوست.