روزهای پایانی سال مثل عبور از یک دالان می ماند. وقتی در امتداد راهرو های منتهی به تحریریه قدم می زنم، حس عجیبی سراسر وجودم را دربر می گیرد. انتهای راهروها به پنجره ای ختم می شود که می توان از لای پلک هایش قله های دور دست و بادگیرهای قد علم کرده نزدیک تر را نظاره کرد.

روزهای ما روزنامه نگاران مثل عبور از یک دالان شلوغ است. در این دالان سنگ صبور حرف های مردم هستیم و گوش شنوایی داریم برای شنیدن و جست وجوی حقیقت. حقیقت پنجره ای است که ما را از راهروهای پیچ درپیچ رهایی داده و به قله های فردا می رساند. حقیقت جایی است که خدا نشسته و به عملکرد و قلممان لبخند می زند. رضایت خدا که باشد همه ما سربلندیم.