در زمان های قدیم، پیرمردی زندگی می کرد که کارش خارکشی بود. یعنی به بیابان ها می رفت و خار جمع

می کرد و می برد به بازار و می فروخت. او از همین راه

زندگی اش را می گذراند. او پیرمردی قانع بود و با آنکه زندگی بسیار فقیرانه ای داشت، اما...

لنگ لنگان قدمی برمی داشت

هر قدم دانه شکری می کاشت

آری، پیرمرد عادت داشت که با آن قد خمیده و پای لنگ، وقتی به بیابان می رفت و یا از بیابان برمی گشت، موقع راه رفتن، مرتبا شکر خدا را به جا آورد و بگوید: «خدایا! شکرت که این همه نعمت به من عطا فرموده ای و این همه خوبی و نیکی به من داده ای. از سر تا پا که نگاه می کنم، لطف است و خوبی که به من عطا کرده ای. من چگونه می توانم شکر این همه نعمتی را که به من داده ای ادا کنم.» می گفت: «خدایا!