گویند وقت آن چیز با ارزشی است که تند می رود، نمی ایستد، بازیگوش است، اصلامطیع نیست و تلاش برای مسخر کردنش تلاشی بس بی فایده و عبث محسوب می شود. مگر آن که خویشتن خویش کنار نهاده خود را همگام او سازی و در بازی کودکانه اش شریک شوی.

جملات معروفی است که گاه گاه نوازشگر گوش هایمان می شود: وقت اندک ا ست. مجالی نمانده. زمان چه زود و نا جوانمردانه می گذرد هم چون نا جوانمردانگی سرمای زمستان و گوش فرا می دهیم به این سخنان بلند پایه در وصف زمان و پی می بریم به اهمیت فوق العاده اش و آن گاه است که گذرش را بیش از پیش با تمام وجودت حس می کنی و از زمین و زمان برای رفتار کودکانه اش شکوه می کنیم که ما مگر ملعبه دست این خردسالیم.

حالاکه کار از کار گذشته واین بازیگوش ترین اختراع روزگار از گذشته های دور تا همین نزدیکی ها ما را باخود می کشاند و به تماشای شیطنت های کودکانه اش می نشاند باید با این بازیگوش همراه شد وبا آن بر صفحه گرد هستی گشت و گشت تا به سر منزل مقصود رسید هرچه باشد تکاپو به از در جا زدن و راکد ماندن.

حرکت در پس این ها یعنی تکاپویی وسیع در ومحاصره زمان با بازیگوشی از جنس کودکانه برای زیستنی بهتر برای رسیدن تا انتهایی روشن در جاده های پر پیچ و خم هستی و برای حفظ ارزشمندی های آن.

که وقت طلاست و فرصت ها چون ابرهایی زود گذر.