حتی اگر بپذیریم مجموعه سازندگان سریال «ستایش» برای باورپذیر کردن و برجسته سازی رفتارهای به زعم نویسنده یا نویسندگان فیلمنامه- عقلانی و سرشار عاطفه «ستایش» و «حاج آقا نادری» مجبور بوده اند تا جایی که می شده پیاز داغ کله شقی و بی رحمی «حشمت فردوس» را مفصل و پروپیمان بگیرند، باز هم روند قصه و روابط پرسوناژها در حداقل سه قسمت اخیر این سریال توجیه منطقی ندارد. هرچند که اصولافیزیک و بازی این شخصیت هم به اندازه ای غلوآمیز و نچسب طراحی شده که به خودی خود بیننده را به یاد سریال های اوایل انقلاب که هنوز بازیگران تلویزیون در فضای مشحون از عناصر تئاتری سیر می کردند، می اندازد.