پرداخت مبالغ کلان از بودجه بیت المال به بازیکنان فوتبال و نداشتن خروجی مطلوب در رده ملی و باشگاهی، به یکی از چالش های اصلی ورزش ایران تبدیل شده است. مسئولان سازمان لیگ فوتبال حرفه ای ایران 2 فصل است که فریاد می زنند برای آنکه لیگ ایران در آسیا حرفه ای بماند و به جمع لیگ های آماتور قاره کهن سقوط نکند باید سقف قراردادی برای بازیکنان تعیین شود، اما فصل گذشته با وجود تمام تهدیدها سقف قرارداد 350 میلیون تومانی رعایت نشد و بعید است این سقف برای فصل آینده هم رعایت شود.از مصاحبه بازیکنان، مربیان و مدیران باشگاه های لیگ برتری می توان چنین استنباط کرد که سقف قراردادها برای لیگ یازدهم هم بیشتر شبیه یک شوخی است. این روزها علاوه بر مصاحبه ها و ارائه پیشنهادهای میلیاردی، شاهد هستیم که یک بازیکن برای انتقال به یک تیم شرط و شروط های جدیدی نیز برای مدیران باشگاهی می گذارد و به نوعی خود را در خرید دیگر بازیکنان نیز دخالت می دهد که این دیدگاه جدید در کم تر کشوری مشاهده می شود و نه تنها با اصول حرفه ای بلکه با محورهای فوتبال آماتور نیز فاصله بسیاری دارد. رقم میلیاردی به کنار، اعمال نفوذ در تصمیم های مدیریتی یکی از شاهکارهای جدید است که پس از افشای مذاکره مدیرعامل یک باشگاه با یک بازیکن ملی جنجال ساز شد و توجه رسانه ها را به خود جلب کرد.اما برخی از کارشناسان فوتبال می گویند تا زمانی که فوتبال ایران دولتی است و هزینه تیم ها و ستاره ها را شرکت های دولتی می دهند بعید است بتوان قانون سقف قرارداد را به درستی اجرا کرد، از سوی دیگر برخی از کارشناسان معتقدند فقط در صورتی می توان در فوتبال ایران برای بازیکنان سقف تعیین کرد که اولاباشگاه ها به معنای واقعی خصوصی شوند و از آن مهم تر نظارت فنی بر عملکرد بازیکنان وجود داشته باشد.نظارتی که در 10 دوره لیگ برتر فوتبال ایران جایش کاملاخالی بوده و همین موضوع در جریان مسابقات از کیفیت مسابقات نیز کاسته است.